Od Kasztanowej Mordki C.D Lamparcia Gwiazda

Na niebie było widać jeszcze jedną gwiazdę. To Ognisty Ogon. Wszyscy już spali. Tylko nie ja. Przewracałam się na boki. Nic z tego. Wstałam i wyszłam z obozu. Postanowiłam udać się nad Most Ognistego Ogona. Poszłam, a raczej pobiegłam. Na miejscu weszłam na most, a z niego na wysepkę.

- Ognisty Ogonie? - Zapytałam, choć dobrze widziałam, że i tak nie odpowie.

- Słucham. - Odpowiedział jakiś głos.

Podniosłam głowę. To Ognisty Ogon. Nie mogłam uwierzyć.

- Ty żyjesz? - Zapytałam.

- Nie. Jestem duchem. - Odpowiedział uśmiechając się.

Pacnęłam go łapką. Rzeczywiście duch. Nie bałam się go.

- Powiedz mi. Jak to się stało, że odszedłeś? - Spytałam.

- Śledziłem Cię. Widziałem jak łapki Ci drżały, a potem upadłaś. Była burza. Piorun trafiał w drzewa. Przewracał je. Nagle uderzył jedno z nich i Ciebie by przygniotło. Uratowałem Cię odpychając na bok - Zakończył.

Znowu poczułam, że mam łzy.

- Dziękuje. - Odparłam.

- Nie płacz. - Pocieszał mnie.

Po pewnej chwili już nie płakałam. Rozmawiałam z nim. Nikt nas nie śledził, bo nikogo nie wyczuwałam. Trochę się dziwnie czułam rozmawiając z duchem. Nagle odezwał się Ognisty Ogon:

- Witaj Popielate Ucho.

Odwróciłam się, aby sprawdzić, czy tam gdzie się patrzy kocur, rzeczywiście znajduje się moja przyjaciółka. Jednak była. Podbiegłam do niej.

- Witaj! - przywitałam się.

Ta jednak nie odezwała się. Wpatrzona była w Ognisty Ogon.

- Jak to możliwe? - Pytała się.

- Choć. - Powiedziałam jej.

Posłusznie poszła za mną. Przeprowadziłam ją przez most. Obie teraz siedzieliśmy przed Ognistym Ogonem. Wytłumaczyłam jej wszystko. Po godzinie już razem rozmawialiśmy. Zauważyliśmy, że już niedługo rano.

- Codziennie tu będę. - Powiedział. - Popielate Ucho, proszę, przyprowadź tu moje kocięta następnej nocy...

Kotka skinęła głową. Uśmiechnęliśmy się i wracaliśmy do klanu. 

- To będzie nasza tajemnica. Ok? - Zapytałam przyjaciółkę.

- Zgadza się. - Odparła. 

Zaraz potem pobiegliśmy do obozu. Szczęśliwe.